Nga ILIR ÇUMANI
Në memorien e njeriut, ka individë që të lënë mbresa e gjurmë të
pashlyeshme, të cilat, të shoqërojnë gjatë gjithë trajektores së jetës,
deri sa je gjallë.
Kristina Kumi, ose siç e thërrisnim të gjithë ne ish –
fëmijët e Shtëpisë së Fëmijës “Nënë Kristina”, është më shumë se një
fenomen njerëzor.
Imazhi i mrekullueshëm i asaj gruaje trupvogël e të
brishtë, por me fytyrë paqësore e të dhembshur, gjithmonë më ka
magjepsur e frymëzuar, ka inspiruar të gjithë qënien time, duke ndikuar
ndjeshëm në formëzimin e karakterit dhe të personalitetit tim si qënie
humane.
Ajo mbetet etalon i gruas së përveçme, e destinuar për të qenë
një misionare e patjetërsueshme e kreaturës njerëzore. Së pari, një nënë
shembullore, pastaj një edukatore pasionante e talentuar, mësuese
mbresëlënëse, motër e madhe dhe e dhembshur për të gjithë bonjakët e
Shtëpisë së Fëmijës në Sarandë, për plotë 20 vjet me radhë.
Prezenca e saj në jetët tona të zbrazura, mbushi jo vetëm boshllëqet
që jeta na i solli me shumicë, por mjekoi edhe plagët e shpirtrave të
vegjël të trazuar, duke plotësuar përsoshmërisht figurën më engjëllore e
më shpresëdhënëse në sytë tanë, atë të shejntores që Zoti na e bëri
dhuratë në ato kohë të vështira.
Me profesionin e arsimtares dhe
edukatores, ajo i tejkaloi shumëfish përgjegjësitë e saj që i ngarkonte
detyra.
E lidhur ngushtë me profesioni e mësuesisë, me shumë dashuri e
përkushtim, ajo hyri natyrshëm në jetët tona për të qenë pjesë organike e
qenësishme, e pandashme edhe sot e kësaj dite që ne, ish – nxënësit e
saj tashmë të rritur, ndërtuam familjet tona dhe jemi bërë prindër, një
pjesë edhe gjyshër.
Në një moshë të thyer, në të mbi ’80 – tat e saj,
nënë Kristina ende i mban kontaktet me të gjithë ne, ish – fëmijët jetim
të Shtëpisë së Fëmijës në Sarandë.
Skrupuloze e sqimatare, altruiste,
fisnike dhe tepër e vëmendshme, kërkuese për çdo gjë që ishte në të
mirën e fëmijëve, me një memorie fantastike edhe pse ka mbi 28 vjet që
jeton në Athinë, ajo nuk i ka shkëpur asnjëherë lidhjet me çdonjërin
prej nesh.
Me merakun e madh të një nëne si ajo, shpesh herë interesohet
me detaje, pyet e merr informacion për sejcilin prej nesh, për hallet e
problemet, për sukseset dhe mossukseset tona, jeton çdo çast me ne dhe
për ne, trishtohet e lumturohet njëkohësisht, ashtu siç mund të bëj
vetëm një nënë biologjike me krijesat e saj.
Para viteve ’90 – të,
Kristina Kumi njihej nga të gjithë sarandiotët si modeli më shembullor
dhe i kompletuar i një gruaje që mishëronte virtytet më të larta
njerëzore, si qytetare e denjë, grua, bashkëshorte, nënë, arsimtare
profesioniste dhe misionare e humanizmit.
Orët e punës në Shtëpinë e
Fëmijës e kalonin cakun e kohës zyrtare (8 orarëshin).
Kristina Kumi me të vegjëlit e grupit të klasë së parë në Shtëpinë e Fëmijës Sarandë.Viti 1974
Vinte herët në
mëngjes në punë dhe bënte zgjimin e fëmijëve, kujdesej për higjenën e
mëngjesit, na përgatiste mëngjesin për të ngrënë dhe na vishte
përparesen e shkollës duke na përcjelle për në shkollë.
Në mesditë,
priste me padurim kthimin tonë nga shkolla, shtronte tryezën e drekës
për ne, pastaj pushonim pak për t’u rikthyer në sallën e studimit, deri
sa vinte mbrëmja.
Pregatiste darkën, na shoqëronte te shtretërit për të fjetur dhe në
mbrëmje vonë, me mëndje sërish të ngritur shkonte në shtëpinë e saj duke
mos qenë asnjëherë e qetë…
Sidomos kur ndonjë prej fëmijëve në
institucion ishte i sëmurë, ose kishte pak temperaturë, ajo nuk do të
shkonte atë natë në shtëpinë e saj, por do të gdhihej te koka, në
shtratin e fëmijës, edhe pse në familje e prisnin të tjera detyrime,
bashkëshorti me dy djemtë e vegjël të saj.
Nënë Kristina punonte në mënyrë individuale me çdo fëmijë të grupit
të saj, sidomos me vajzat e rritura, duke i mësuar në hollësi problemet
që ato kalonin me rritjen në moshë. I mësonte si të mbanin higjenën e
tyre personale, si të gatuanin, si të qepnin dhe të qëndisnin, si të
bënin punët e vogla për të mbajtur pastër mjedisin ku jetonin dhe të
kalonin kohën e lirë.
E gjithë filozofia e punës së saj si metodiste
profesioniste, synonte të nxiste dhe të kultivonte inisiativa personale
të vetëveprimit, zhvillimin e imagjinatës dhe të pavarësimit tek çdo
fëmijë, me qëllim, heqjen e klisheve nga barrierat frenuese që shpesh
herë e mbanin peng pjesën më të madhe të fëmijëve, për shkak të traumave
që ata i kishin të mbartura qysh nga koha e braktisjes nga familja apo
nga humbja tragjike e prindërve.
Kur fëmijët në Shtëpinë e Fëmijës
përfundonin ciklin 8 vjeçar dhe dilnin nga ky institucion për të shkuar
me bursë në shkollat e mesme apo të larta, ajo nuk do ti shkëpuste
asnjëherë lidhjet me ta, por i forconte edhe më shumë kontaktet përmes
letërkëmbimeve dhe korrespondencave të rregullta me sejcilin prej nesh,
interesohej për mbarëvajtjen tonë.
Edhe kur përfundonin shkollat,
mësuese Kristina interesohej më pas që, këta fëmijë, të sistemoheshin me
strehim, të kapnin një vend pune, duke shkuar dhe trokitur derë më derë
në zyrat e Komiteteve Ekzekutive të kohës, në rrethet ku këta fëmijë
mbaronin shkollat.
“Jam nëna e filan vajze dhe e filan djali, që ka mbaruar këtë shkollë
dhe ka marrë këtë profesion. Ju lutem, ku mund ta sistemojmë, se edhe
ata duhet të ndërtojnë jetën e të krijojnë familjet e tyre si gjithë të
tjerët….”, – ishin fjalët që nënë Kristina i mbante në gojë duke i
artikuluar sa e sa herë nëpër zyrat burokratike të administratës së
kohës.
Sa e sa herë ka marrë pjesë në gëzime, ditëlindje, fejesa e
dasmat e këtyre fëmijëve, duke marrë rolin e nënës për sejcilin prej
tyre.
Këtë e bënte me synimin që, këto vajza e djem të rritur prej saj
në Shtëpinë e Fëmijës, të cilët vendosnin të martoheshin dhe të krijonin
familje, të mos ishin kokëulur e zemërthyer përpara krushqisë dhe
familjes së djalit / vajzës që ata kishin vendosur të lidhnin jetën e
tyre.
Jeta dhe veprimtaria e kësaj gruaje të heshtur e të thjeshtë,
personifikon në substancë sakrificat më sublime njerëzore e mëmësore.
Sakrificat e panumërta dedikuar fëmijëve jetim, modestia që kjo grua e
jashtëzakonshme kishte, roli i kësaj misionareje me shtat të vogël, por
me zemër të madhe, janë një film i pashfaqur në ekrane, pa bujë e
publicitete, ato janë mjaft frymëzuese e inspiruese për çdokënd.
Veprimtaria dhe jeta e saj për hir të të tjerëve, është një roman i
pashkruar, ku bota e sotme, e varfëruar për fat të keq dhe e shterpëzuar
nga aspiratat dhe vlerat e humanizmit, duhet të hapë sytë dhe të mësojë
më shumë kodin e vërtetë të DHEMBSHURISË dhe të DASHURISË, pa
meskinitete e hipokrizi.
Këtë bëri gjatë gjithë jetën e saj Shën Tereza;
gjëra të vogla e të thjeshta, por me shumë dashuri të madhe e të pafund
për NJERIUN, për JETËN….
Sa të nevojshme e kemi si shoqëri të bëhemi
çdo ditë e nga pak, një grimcëzë e vogël Shën Terezë.
Vetëm kështu do të
mund ti thyejmë barrierat e të keqes, të shëmbim muret e urrejtjes, të
dhunës, smirës e xhelozisë, të braktisim shëmtinë e padëshiruar që po na
depersonalizon e po na shpërfytyron, po na merr frymën dhe nuk po na
çliron nga kthetrat e saj fatale.
Tek po shkruaja këto radhë për nënë
Kristinën, më kaplon një ndjenjë pesimizmi e dhimbje pafund. Mëndja më
shkon tek fenomenet e rënda të realitetit të sotëm, siç janë dhuna në
familje, jetët e humbura tragjikisht për shkak të kotësisë dhe
çmendurisë së kohës që jetojmë si shoqëri.
Asnjë arsye nuk e justifikon
ç’vlerësimin e jetës, sado të vështira e të pamundura të jenë gjërat në
dukje. Ato janë të tilla përkohësisht, mjafton të dimë me kurajo e
mençuri të mbajmë gjallë shpresën dhe të gjejmë rrugët e duhura për
zgjidhjen e problemeve, për një të nesërme më të mirë.
Kristina Kumi dhe
fëmijët jetim që ajo i rriti me shumë dashuri e përkushtim, (këta të
fundit, falë saj e fituan betejën me jetën), janë shembulli më
kuptimplotë i madhështisë që përcjell ky mesazh universal.
Nënë Kristina, është modeli i sotëm i munguar i misionares dhe
shejntores së heshtur që u dha dritë, shpresë e dashuri jetëve të vogla e
të pafajshme, brenda mureve të një institucioni, aty ku dashuria,
ngrohtësia e dhembshuria, triumfuan mbi vrazhdësinë, indiferencën,
neglizhimin, përjashtimin dhe ftohtësinë.
Ky shembull, është një leksion
i madh dhe i nevojshëm për vazhdimësinë e jetës normale, për
ekzistencën e shoqërisë njerëzore, për ndërtimin e një klime të
shëndetshme harmonie dhe paqeje sociale në kohët e sotme.
Faleminderit e
shtrenjta Nënë e përjetshme e Jetimëve!
Mirënjohje për gjithçka na
dhurove nga vetja pa kushte. Ti dite dhe munde ti jepje kuptimin e
vërtetë jetëve tona, na mësove si ta duam dhe ta çmojmë atë edhe kur ajo
nuk tregohet shumë bujare….
No comments:
Post a Comment